Νύχτα Παραμονής Χριστουγέννων μοναχική. Η δουλειά του κράτησε ως αργά το απόγευμα.
Ο Scrooge χαμογέλασε ειρωνικά όταν σκέφτηκε τα χιλιάδες likes στα social media: λαμπερά ρεβεγιόν, φώτα, posts, celebrities, χαρωπά emojis, influencers….
Γυαλιστερές οθόνες smartphones πασπαλισμένες με αστερόσκονη
Όλοι τον θεωρούσαν στριμμένο και αντικοινωνικό ήταν ήδη πολύ μεγάλος σε ηλικία… ο ίδιος έλεγε πως κάποτε είχε κοιμηθεί για χίλια χρόνια
Μετά το λιτό δείπνο βγήκε στο μπαλκόνι να καπνίσει
Σκέφτηκε: αυτή την Άγια χιονισμένη νύχτα
Σε κάποια σκοτεινά, παγωμένα στρατόπεδα κάποιοι στρατιώτες φυλάνε σκοπιά
Κάποιοι άλλοι κρύβονται με το δάκτυλο στην σκανδάλη σαν τον Vasily Zaitsev, όπου να ‘ναι θα ξεμυτίσει ο εχθρός… και ποιος άραγε θυμάται την Χριστουγεννιάτικη εκείνη νύχτα του 1915, στην no man’s land στο Δυτικό Μέτωπο; Γιορτάσαμε όλοι μαζί ανταλλάσσοντας τα ασήμαντα δώρα μας, τσιγάρα, σοκολάτες, κρασί και τζιν, ένα κασκόλ που περίσσεψε… τραγουδήσαμε οι μεν στους δε, Mademoiselle from Armentières, parlez-vous, παίξαμε ποδόσφαιρο και θάψαμε τους νεκρούς μας με σεβασμό…
Help them to learn songs of joy instead of burn baby burn που έλεγε και ένα τραγούδι
Και μέσα στις εκκλησίες του κόσμου: «Χριστός γεννάται δοξάσατε» και «O come, all ye faithful» και «adeste fideles», χιλιάδες χρόνια τώρα …
Ο Scrooge αναρωτήθηκε: «πόσα χριστουγεννιάτικα φωτάκια και πόσοι αναμμένοι μοσχομυριστοί φούρνοι και πόσοι εκκλησιαστικοί ύμνοι χρειάζονται για να εξαγνίσουμε αυτόν τον κόσμο;»
Σκέφτηκε:
κάποιοι ταξιδεύουν αυτήν την νύχτα… παλιά λεωφορεία, σε ορεινούς, φιδίσιους δρόμους που γεννάνε φόβο…. Άγνωστοι συνταξιδιώτες στις φθαρμένες θέσεις τους… τα σκοτεινά, μεσαιωνικά δάση γλιστράνε δίπλα από τα παράθυρα. Το μεταλλικό/γυάλινο κέλυφος/κάψουλα του λεωφορείου προσφέρει ασφάλεια: τα απειλητικά, αόρατα πνεύματα του δάσους δεν μπορούν να εισχωρήσουν στο εσωτερικό αυτής της τεχνολογικής κάψουλας… επόμενος σταθμός, ένα πανδοχείο στην μέση του πουθενά κάποια χιλιόμετρα πιο κάτω… ξέρουν ότι εκείνη η νύχτα είναι παραμονή Χριστουγέννων, αλλά αυτό δεν τους λέει κάτι… βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους… κάποιοι ανυπομονούν να αγκαλιάσουν αγαπημένα τους πρόσωπα… κάποιοι άλλοι βιάζονται απλά να φτάσουν στο τέλος του ταξιδιού τους… και τα μακρινά φωτεινά όρια της πόλης-προορισμού δίνουν κουράγιο: φτάνουμε σε λίγο… Υπήρξα κι εγώ ταξιδιώτης σε ένα τέτοιο λεωφορείο-κάψουλα I am the passenger / I stay under glass / I look through my window so bright / I see the stars come out tonight / I see the bright and hollow sky / Over the city's ripped back sky / And everything looks good tonight
Σε κάποια σκοτεινά διαμερίσματα, κάποιοι, παλεύουν με αναμνήσεις και προσπαθούν
να δικαιολογήσουν πράξεις τους, δαιμονικές και αψυχολόγητες,
να απαλύνουν ενοχές,
να απαξιώσουν χαμένες ευκαιρίες
να φέρουν πίσω ανθρώπους που πέρασαν ανεπιστρεπτί…
Αναλύουν αποφάσεις και σχέσεις και ψάχνουν το λάθος
Πάντα υπάρχει ένας τρίτος αστάθμητος, αλλά βαθύτατα επιδραστικός, παράγοντας --- κάποιοι τον λένε Τυχαιότητα, κάποιοι τον λένε Θεό
Φαντάσματα από περασμένα Χριστούγεννα τριγυρνάνε στα ηλεκτρονικά κυκλώματα ταράζοντάς τους όλη την νύχτα και διασκεδάζουν θυμίζοντάς τους αυτό που οι ίδιοι ερμηνεύουν ως αναπόφευκτη μοίρα τους….Κάποιοι άλλοι αισθάνονται -και πιθανά είναι – μόνοι και βυθίζονται στα βάθη της ψυχής τους, σε ένα αυτοκαταστροφικό βέρτιγκο τρέλας … γιατί η μοναξιά οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια…
Ο Scrooge σκέφτηκε: κάποιοι δουλεύουν αυτές τις ώρες… κάνουν, ας πούμε, delivery τρέχοντας με ασυντήρητα μηχανάκια πάνω κάτω μέσα στην Άγια χιονισμένη νύχτα… κάποιοι άλλοι οδηγούν ταξί: μεταφέρουν τους καλεσμένους στα ρεβεγιόν και στα κέντρα διασκέδασης… παρέα με έναν καφέ που πήραν από το συνοικιακό 24ωρο «καφέ-νερό-τσιγάρα», πιάνουν κουβέντα με τους επιβάτες, συμμετέχοντας έστω και ξώφαλτσα στην λάμψη της σπιτικής γιορτής…. Και τα ζαχαροπλαστεία ανοικτά μέχρι αργά πουλάνε γλυκά, δώρα της επίσκεψης στην γιορτή… και οι νοσοκόμες στα νοσοκομεία, ανασηκώνουν τους γέρους ασθενείς που βήχουν από την κατάκλιση, τους δίνουν τα φάρμακα την ώρα που πρέπει και ενδιάμεσα εύχονται η μία στην άλλη χρόνια πολλά και – μεταξύ σοβαρού αστείου - «μία καλή αποκατάσταση», προσπαθούν να αισθάνονται γιορτινά με τις τελευταίες επιτυχίες στο ιντερνετικό ραδιόφωνο πού έχουν στο γραφείο τους, η θηλυκότητά τους ισοπεδώνεται από τις ομοιόμορφες, άχαρα πρακτικές στολές, τρώνε κομμάτια από την πίτα που έφερε μία από αυτές ή το γλυκό που έφτιαξε κάποια άλλη…. Και αστυνομικοί περιπολούν πάνω στις μηχανές τους στις απρόσωπες συνοικίες με την ελπίδα να μην συμβεί κάτι στραβό μέχρι να τελειώσει η βάρδιά τους, που τους φαίνεται να διαρκεί αιώνια… νυκτερινές περιπολίες βγαλμένες από την σκοτεινή άβυσσο του υποσυνείδητου : ©Harmenszoon van Rijn Rembrandt !!
Κάποιες γυναίκες πάλι, κλειδωμένες σε μισοσκότεινες κάμαρες, απόλυτα υποταγμένες και εξουδετερωμένες και χωρίς διάθεση για ζωή, περιμένουν την σειρά τους «να δουλέψουν», εργαλεία ενός συστήματος που ξέρει και εφαρμόζει ότι τα πάντα σε αυτή την ζωή αγοράζονται και πουλιούνται….
Κάπου αλλού, σε κάποια φουρτουνιασμένη θάλασσα, κάποια φουσκωτή βάρκα προσπαθεί να προσεγγίσει κάποια παραλία… φορτωμένη με ανθρώπους που φαντάστηκαν τον εαυτό τους σε έναν άγνωστο επίγειο παράδεισο, όνειρο που κάποιος τους πλάσαρε μαζί με ένα smartphone, όταν αγωνιζόταν να επιβιώσουν στις πατρίδες τους, με αντάλλαγμα τις οικονομίες μιας ζωής… στην χειρότερη περίπτωση θα βρεθούν να παλεύουν με τα κύματα, αγκομαχώντας πλέον, μόνο, να μείνουν ζωντανοί ΚΑΙ αυτή την νύχτα, οι ίδιοι και τα παιδιά τους, παρακαλώντας τον Θεό τους με όση δύναμη τους απομένει να τους λυπηθεί και να τους βοηθήσει…. και τα σωσίβιά τους μπορεί κάποτε να γίνουν installation στο Βρετανικό Μουσείο ή το Πάνθεον του Παρισιού όπως εκείνα που μάζεψε ο Ai WeiWei από την Λέσβο…
Μιλώντας για παιδιά, θυμήθηκε την Sarah από την Σερβία, τον Anton από την Ουκρανία, τον Alan Kurdi από την Συρία, τον Arthur από την Αγγλία…
Και για πολλοστή φορά στην ζωή του ο Scrooge έκανε την ερώτηση κλισέ, πως και από που έρχεται το Κακό στον κόσμο;
Ha! Ha! said the clown, has the king lost his crown / Ha! Ha! said the clown, is it bringing you down / that you've lost your chance. Αλλά, ο κλόουν είχε κλέψει το στέμμα του βασιλιά και ό ίδιος ο Scrooge είχε χάσει την ευκαιρία… θυμήθηκε πως η κλοπή του στέμματος οδήγησε εκείνους τους τρεις, που ο ίδιος ονόμαζε Αγία Τριάδα, να πηδήξουν στο τελευταίο τραίνο και να φύγουν για την Ακτή την ώρα που στους δρόμους της πόλης τα παιδιά ούρλιαζαν, οι εραστές έκλαιγαν και οι ποιητές ονειρεύονταν, αλλά κανείς δεν έλεγε λέξη, και όλες οι καμπάνες των εκκλησιών είχαν σπάσει… και πως όλος αυτός ο δραματικός κύκλος ολοκληρώθηκε λίγο πριν από εκείνα τα σκοτεινά Χριστούγεννα, σαράντα τόσα χρόνια πριν, με μια θυσία που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου… το μεγαλύτερο μυστήριο της Rock…
Κοίταζε τα στολισμένα μπαλκόνια και στον νου του ήρθε εκείνο το άλλο τραγούδι: «New York like a Christmas tree, tonight this city belongs to me»… και σκέφτηκε πως γίνεται μια πόλη να ανήκει σε κάποιον;… έστω και για μία νύχτα… και πόσο θα του άρεσε να του ανήκε αυτή η πόλη απόψε… πόσο ωραίο θα ήταν να ανήκε σε όλους μια πόλη… και μετά εκείνο το άλλο τραγούδι: «Like a UFO, you came to me/And blew away life's misery/Out the blue life's energy/Out the blue you came to me». Και συνειδητοποίησε πως τόσα χρόνια κάτι περίμενε από την ζωή του… που όμως δεν ερχόταν… ή κι αν είχε έρθει εκείνος δεν το κατάλαβε…
Αυτή την νύχτα της Παραμονής, σε εκείνο το μπαλκόνι στην άκρη της πόλης, δίπλα από την λεωφόρο που περνούσαν τα πούλμαν με τους ταξιδιώτες, αναρωτήθηκε: μήπως έφταιγε εκείνος για το Κακό που διείσδυσε στον κόσμο; Μήπως επειδή έχασε την εμπιστοσύνη του στον κόσμο, βοήθησε το Κακό να εξαπλωθεί; Και αισθάνθηκε πραγματικά υπεύθυνος και ένοχος… και όλα, του έδειχναν ότι για να ισοσκελιστεί η ζημιά έπρεπε να υπάρξει μια ακόμα θυσία… η δικιά του μήπως; θυσία, σκέφτηκε… πράξη υπέρτατης αγάπης… και τι ακριβώς σήμαινε η λέξη αυτή πέραν της συναισθηματικής βαρύτητας;
Όμορφη εικόνα: αυτήν ακριβώς την νύχτα, παραμονή Χριστουγέννων, ένα ιριδίζον, αθόρυβο UFO από πάνω του… μια τέταρτου ή πέμπτου τύπου επαφή… ταξίδι σε άλλους κόσμους με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός… όντα σοφά που θα του αποκάλυπταν άπειρες δυνατότητες. Αλλά γιατί να επέλεγαν αυτόν; Όσο κι αν το ήθελε, ήταν τελικά καθόλου διαφορετικός από την μάζα; Ένας πολιτισμός copy-paste σκέφτηκε… εγώ τι ακριβώς είμαι; Άθεος; Κεφαλαιοκράτης; Επικούρειος; Rocker; Σολιψιστής; Τρελός; τι;
Από το μπαλκόνι του φώναξε στην Χριστουγεννιάτικη νύχτα: I dig a pygmy by Charles Hawtrey and the Deaf-Aids! Phase one, in which Doris gets her oats… και η φωνή του αντήχησε στις έρημες αλέες και τους αυτοκινητόδρομους της πόλης… Η γλώσσα είναι τελείως ανεπαρκής πιά… σκέφτηκε.. πρέπει να εφεύρουμε μια νέα γλώσσα, που καμμία σχέση με την σημερινή να μην έχει… τα παιδιά του Zaum έδωσαν την λύση: ο Khlebnikov και ο Malevich και η Stepanova… Τους είχε γνωρίσει όλους αυτούς… λίγο μετά την επανάσταση του ‘17
Κόλλησε πολυομυελίτιδα σε μία πισίνα στα 7 του… Ian Dury: Sex and Drugs and Rock ‘n roll… συμβαίνει εδώ και δέκα χιλιάδες χρόνια σκέφτηκε… και για τα επόμενα δέκα χιλιάδες… Ναι, είναι ένα αιώνιο rock ‘n roll party… κάτω εκεί… στα λιβάδια με τις φράουλες… Άντε και του χρόνου ευχήθηκε δυνατά … και chica ferdy όπως έλεγαν και τα παιδιά στο Liverpool… και μπήκε ξανά μέσα στο διαμέρισμα-κάψουλα…
https://open.spotify.com/playlist/5g173mcXMZlTJTWDQJQS0l
